Charakterystyka Dogo Canario

Dogo Canario to psy o nieprzeciętnej inteligencji, mądrości i wrażliwości. Ten groźnie wyglądający pies jest w istocie łagodny i wielkoduszny dla właściciela, z którym się ślepo utożsamia i dla członków swojej rodziny. Ponieważ jest zrównoważony psychicznie i bardzo lubi dzieci, cierpliwie znosi wszelkie przejawy miłości z ich strony. Idealnie też układają się jego stosunki z innymi zwierzętami domowymi. Za przyzwoleniem właściciela akceptuje osoby obce i okazuje im nawet serdeczność. Pozostawiony jednakże sam sobie jest nieufny i może być nawet agresywny. Jednak bez wyraźnej prowokacji raczej nie atakuje. Niemniej jednak jest to typowy pies stróżująco obronny całkowicie oddany swemu "stadu". Dogo Canario nie jest psem konfliktowym i łatwo się uczy. Nie należy jednak stosować wobec niego przemocy. Potrzebuje zdecydowanego właściciela, który zapewni mu również zajęcie. Dogo to pies o niepowtarzalnych cechach psychicznych. Posiada imponujący wygląd, a także łatwość przystosowania się do życia w różnych warunkach, także do życia w mieście. Przedstawiciele tej pięknej rasy są dziś nie tylko obecni na wielu wystawach międzynarodowych lecz również jako psy towarzyszące i rodzinne coraz częściej zjednujące serca domowych ognisk.

Historia rasy

Dogo Canario jest rasą bardzo starą, do niedawna jednakże znaną pod nazwą Perro de Presa Canario. Obfite informacje na ten temat odnajdujemy w wielu dokumentach historycznych wydanych po XIV stuleciu. Zakłada się, że przodkowie Dogo Canario zostali sprowadzeni przez konkwistadorów i hiszpańskich kolonialistów. Z biegiem czasu, pozostając w izolacji, psy te stały się oddzielna rasą. Jedna z hipotez zakłada, że osobniki napływowe zostały skrzyżowane z osobnikami zamieszkującymi od dawna wyspy. Uważa się też, że na uformowanie Perro de Presa Canario miały wpływ molosy pochodzące z Wysp Brytyjskich i Kuby. Pewne jest, że psy o pokaźnych rozmiarach i wybitnym temperamencie były od dawna używane na Wyspach Kanaryjskich do strzeżenia farm bydła, dobytku ludzkiego i polowania na gruba zwierzynę. Ten masywny i nie znający strachu czworonóg padł, niestety jak to w życiu bywa, ofiarą hazardu ludzkiego i był do połowy XX wieku używany do walk psów, będących ulubioną zabawą tubylców. Oficjalny zakaz prowadzenia walk doprowadził do prawie całkowitego zaniku pogłowia tej pięknej rasy. Na szczęście niepowtarzalne cechy psychiczne, imponujący wygląd, a także łatwość przystosowania się do życia w różnych warunkach, także do życia w mieście, zjednały jego przedstawicielom wielu przyjaciół i już w latach siedemdziesiątych XX-go wieku rozpoczęto prace nad odtworzeniem rasy. W 1982 roku, grupa hodowców z Teneryfy, pracujących nad rekonstrukcją rasy, powołała do życia pierwszy klub rasy. Efektem ich pracy była prezentacja Dogo Canario już w 1985 roku, w czasie dwóch wystaw: Narodowej na Teneryfie i Międzynarodowej w Las Palmas. Na oficjalną prezentację Dogo Canario wszyscy jej miłośnicy musieli poczekać do listopada 1987 roku. Od tego momentu rozpoczęto pracę nad przygotowaniem standardu, który oficjalnie zaprezentowano 24 stycznia 1989 roku. Hiszpański Związek Kynologiczny podjął w tym momencie starania o oficjalne uznanie rasy przez FCI. Obecny standard Dogo Canario został zatwierdzony przez FCI 3 czerwca 2001 roku.

Wzorzec rasy

Wygląd ogólny

Pies średnich rozmiarów, eumetryczny, o prostym profilu i proporcjonalnym wyglądzie, średniego kształtu, którego tułów jest dłuższy od wysokości w kłębie. U samic ta cecha jest nieznacznie bardziej zaznaczona. Głowa masywna o aspekcie kwadratowym i szerokiej czaszce. Górne wargi pokrywają dolne z pewną wiotkością. Błony śluzowe koloru czarnego. Szyja cylindryczna mocno umięśniona i pokryta grubą, wiszącą, elastyczną skórą. Lekko zarysowany drugi podbródek. Grzbiet prosty wznoszący się w kierunku zadu. Szeroko osadzony ogon. Zęby mocne o szerokiej bazie mocno osadzone blisko siebie w dobrze rozwiniętej żuchwie. Zęby i zgryz są bardzo ważne w budowie tej rasy. Zgryz nożycowy jest najbardziej pożądany, przodozgryz jest akceptowany do 3 mm, kiedy dolne zęby dotykają górnych. Zgryz cęgowy jest tolerowany, ale nie pożądany (słabszy chwyt, szybkie ścieranie). Odległość miedzy kłami ma być jak największa, lecz nie mogą wystawać na zewnątrz. Oczy w kolorze kasztanowym, średniej wielkości, uszy wysoko osadzone. Pierś szeroka i obszerna. Brzuch średnio zebrany. Kończyny prostopadłe, umięśnione, słabo ukątowane.

Generalna prezentacja

Nazwa: Dogo Canario (po hiszpańsku)
Synonim: Perro Basto i Verdino dla psów o umaszczeniu pręgowanym.
Pochodzenie rasy: molosowaty pies, pochodzący z wysp Teneryfa i Gran Canaria w archipelagu Wysp Kanaryjskich, gdzie został wyhodowany do walk psów. Pierwotna Presa była rezultatem krzyżowania Bardino lub Majorero z wysp Fuerteventura z psami przywiezionymi z kontynentu. Niesamowity temperament jest spuścizną po Bardino, prahiszpańskim, ciężko pracującym i agresywnym psie pomagającym przy wypasie bydła. Pies ten był bardzo rozpowszechniony na wyspach. Rezultatem tych krzyżowań jest: czarna maska, pręgowane lub płowe umaszczenie i białe znaczenia. Kilkadziesiąt lat temu, grupa hodowców, zapoczątkowała proces odtwarzania rasy, kierując się tradycją i doświadczeniem. Od tego momentu Dogo Canario stała się rasą starannie hodowaną i szeroko promowaną.

Aspekty brane pod uwagę przez sędziów